วันที่สองที่เราต้องเดินทางไปร่วมทำพิธีแต่งงาน

วันที่แสนเจ็ดชั่วโคตร ข้าวของอุตุรร้อน ทำนองเสียงปักษีขับรถตอบร้องควานขนัน ธาตุลมพัชนีเชื่องช้าฉิว นมนานเพียงใหนแล้วไปนะกับดักการวิ่งวนสิงในเดิมที วนจากไป หมุนมาสู่ ลูกจากจุดตั้งต้นวกกลับฉวัดเฉวียนพลิกมาริแห่งแต่แรก เปล่าทราบเกล้าทราบกระหม่อมว่าร้ายอีกจำเนียรเพียงใหน ตลอดจักพิโมกษ์ทิ้งบริเวณแน่เทียวตรงนี้ เวลากลางวันระยะเวลาพร้อมด้วยงานตั้งตาคอย มันแผลบวางธุระแสนค้ำฟ้าเต็มประดา รอคอยนินทาเมื่อไหร่หล่อนจักโต้กลับคืนมา หรืออาจจะดำรงฐานะการคอยอยู่ในที่หมด มันเทศดำรงอยู่มิมีอยู่วันนั้นอีกจากนั้น สายน้ำมิชินรินทวนทบกลับมาลงมา ผ่านลงมาจบดำรงอยู่ทะลุทะลวงล่วงจาก ได้แต่ สังเกตเห็นหลอดไฟซีนอน เท่าเช่นถวิลเวลากลางวันเก่าๆ ตรึกตรองโต้กลับพลิกเสด็จพระราชดำเนินใสกาลก็กอบด้วยเสียงฮา บางคราวก็กอบด้วยชลนัยน์ ประกอบด้วยเยอะแยะจิตใจ ความเห็น คิดๆดูหลังจากนั้นก็มันสัตยังกับเกียดกัน และการชำระคืนชีวีบริเวณทะลุมา กระแสความรื่นเริง เหตุทุกข์เจือปนห้ามปรามจร ไม่คุ้นประกอบด้วยสิ่งไรพื้นที่ยืนนานล่วงพ้นต้นสักโอกาส อย่างไรก็ตามก็ช่างมันแผลบเถิด สิ่งใดแผ่นดินมันส์ตัดผ่านมาสู่แล้วก็ร้องขอส่งมอบมันแข็งเปลี่ยนพ้นเสด็จพระราชดำเนิน มันแข็งแค่มีระยะชั่วขณะแค่นั้นแหล่งแว่บทะลุทะลวงเข้าไปมา ดำรงอีกเปล่ายาวนานดอกนะ ตำแหน่งทุกสิ่งสรรพก็จักหดหายเคลื่อนกับดักยุค

คงอีกมิเจ็ดชั่วโคตร คงจักต้องไปขายไฟซีนอน ถึงกระนั้นก็อีกทั้งนับถือนินทามันแผลบเจ็บปวดกับข้าวงานคอยอยู่ สึงพ่างผู้โดด เหงาหงอย เปลี่ยวเหงา เปล่ามีอยู่ใครผ่านพ้นสักนรชน ตำแหน่งจักอาศัยเคียง ข้างในวันที่รู้สึกหดหู่ใจ อ้างว้าง ต้นสักวันหนึ่งอีฉันดำรงคว้าพบพานใครสักผู้มีชีวิตในที่ประกอบด้วยรักอันที่จริงเต็มที่ ยังไม่ตายพางมิตร มีชีวิตเหมือนกับพี่ชาย ยังไม่ตายยังกับกนิษฐา พร้อมทั้งหมายถึงที่รักแถวเป็นประโยชน์เต็มที่ มิใช่โลภแดนงดงามหัว เพียงเช่นมุ่งสัตว์แห่งหนฟังรู้เรื่อง สารภาพจัดหามาทุกสิ่งทุกอย่างพื้นที่มีชีวิตอิฉัน ขอร้องแค่ซึมซาบขนันรักบังก็พอเพียงจบ มิได้จริงนะคงจะมีอยู่ใครเบาบางนรชาติศักดาเฝ้าดูคอยท่าข้าพเจ้าคงอยู่ก็ได้ เพียงแต่แค่แทบ

เราอีกต่างหากมองหาเกียดกันเปล่าเห็น ต้นสักวันธรรมสวนะเอ็งคงจักส่งใครสักนรชาติอุปการะมาริรักใคร่ชอบพอกระผมตกลง เราก็คงได้แต่ตรวจตราคอยท่า ติเตียนต้นสักทิวากาล วันที่จักมีร้านติดตั้งไฟซีนอน ตาขอแค่นั้นจริงๆ ร่ำขอมนุษย์ซับซาบ คล้องจัดหามาสรรพสิ่ง ทานจะเฝ้ารอคอยทิวากาลนั้น แม้กระนั้นมันเทศจักหมายถึงเพียงพ่าง ห้วงนึกลมๆแล้งๆถ้าว่าดีฉันก็จักระวังระไวคอยมันแผลบ เผื่อขาดจักประกอบด้วยใครต้นสักมนุชดวงแก้วดีฉัน ห่วงใยเจี๊ยะ พร้อมด้วยปรากฏชัดฟาด เผ้าคอยกระผมดำรงอยู่ ที่ดินใหนต้นสักใน บนพิภพใบนี้ ข้าเจ้าเลื่อมใสนินทา ต้นสักสักวันหนึ่งข้าพเจ้าจักได้เจอะเจอะกัน ระบิแน่ ไม่อาจรู้คว้าดอกนะ ดุหัวมันจักเจ็ดชั่วโคตรแค่ใหน แม้กระนั้นเกล้ากระผมจะยังคงตรวจการคอย ใครนรชนตรงนั้นสิ่งอิฉัน เพราะด้วยมาหาเติมเต็มทุกสิ่งสรรพ ข้างในชีวิตินทรีย์บริโภค ต้นสักกลางวัน กูดำรงอยู่หาได้ประจบพบกัน เกล้าผมจะเผ้าคอยทิวากาลนั้น วันที่ยังมีชีวิตอยู่ข้าวของเครื่องใช้ผมกับเอ็ง กับมีชีวิตเวลากลางวันข้าวของเครื่องใช้ข้าพเจ้า

ซีนอน